Zo ging het, ongeveer:
Gemeentesecretaris Nico had naar Alina gebeld. Siemon Reker kreeg aan het eind van de jaarlijkse lintjesregen in het stadhuis de erepenning van de stad Groningen. Hij kon geen ereburger worden, want hij woonde ja in Bedum. En of wij bij verrassing een liedje voor hem wilden zingen, ook op verzoek van de burgemeester, om die suffe bijeenkomst eens een beetje op te vrolijken.
Nou, dat wilden we wel. Peter mailde een suggestie: Drèents Liedtie? Ja, dat was een goeie: Siemon was immers net gepensioneerd als hoogleraar Groningse taal en cultuur, hij ging nu Drentenieren, en dan kon hij zich ook eens met een ander dialect bezighouden!
Of we om half tien aanwezig wilden zijn, dan konden we, als iedereen al binnen was, even naar binnen sneaken.
Zo gezegd zo gedaan. Frank kwam op het bordes van het stadhuis wethouder Joost van Keulen tegen, die even buiten ging roken. Ja, we komen voor Siemon.., Hoe lang duurt zo’n bijeenkomst eigenlijk? Anderhalf uur? Oei, ik heb om 11 uur weer een afspraak op mijn werk… Toen Peter en Alina ook gearriveerd waren, vertelde Nico dat we niet even in en uit konden glippen, het was wel zo’n serieuze bijeenkomst dat we gewoon moesten blijven zitten. Voor wij aan de beurt waren, kon het inderdaad wel eens elf uur, half twaalf worden…
Ai, zie Peter, ik moet eigenlijk wel weer naar de apotheek…
We hebben in ieder geval drie stoelen voor jullie gereserveerd, zei Betty van de gemeente. We liepen de volle zaal binnen… en zagen al onze gezinsleden zitten. Hee, en daar: mijn vrienden! Maar hee, mijn kleinzoon! Ach: mijn collega! Tjee: mijn zus!
Langzaam drong het tot ons door, temidden van al die grijnzende smoelwerken: we waren er ingeluisd. We gingen zelf iets uitgereikt krijgen.
Burgemeester Den Oudsten heette iedereen welkom, en kondigde aan de lintjes op alfabetische volgorde uit te gaan reiken. De heer Dekker kwam, de heer Frieling… Maar toen sloeg Den Oudsten de h van Haan over, en de h van Hollander… en later ook de k van Kiers. Ik snap het al, zei Frank: wij krijgen natuurlijk ook zo’n erepenning van de stad, net als Siemon, gewoon straks, aan het eind. En inderdaad, met Peter Yspeert was het laatste lintje op de tafel van Betty vergeven. Ach, ook mooi toch, zo’n penning?
De burgemeester ging over naar de laatste gebeurtenis, en begon over Siemon Reker te praten. Maar met een onnavolgbaar bruggetje ging het opeens over ons drietjes! We probeerden te luisteren naar zijn toespraak, maar een stuk of tien camera’s ontnamen ons het zicht op de man.
‘Weet je wat? Kom hier maar even heen!’, riep de burgemeester.
En daar zaten we dan. Peter kreeg zijn gitaar aangereikt door Nico, maar de burgemeester pakte die meteen weer af. ‘Die heb je niet nodig!’ Een lange laudatio volgde. We keken elkaar aan…
‘En daarom doet het me deugd jullie te kunnen mededelen dat het zijne majesteit heeft behaagd…’
Daar was Betty, met toch nog drie medailles! Die had ze stiekem achtergehouden!
‘… tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau!’
Daverend applaus uit de zaal, verlegenheid en totale overrompeling bij ons.
Onze achterban had al wekenlang dit hele evenement voorgekookt, al onze werkafspraken voor die dag waren al achter onze rug om gecancelled, zo ongeveer de hele stad wist er al van – behalve wij.
Toen het achter de rug was, we toch nog dat liedje voor Siemon hadden gezongen (hij kreeg helemaal niks, wilde ook niks, maar had wel de aanbevelingsbrief geschreven en zat in het complot als lokaas), en we na honderden felicitaties op de ons door het College van Bestuur van de universiteit aangeboden receptie in het Academiegebouw aankwamen, zaten daar nóg meer vrienden en bekenden!
Wat een dag…
En het jaagt je ook nog op kosten, zo’n lintje: een vázen dat je moet aanschaffen!
